ΤΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΑΚΗ

Αφιέρωμα στον ιερέα του χωριού μας παπα-Γιάννη Κοράκη

 

Πρωτοθυμάμαι τον παπα-Γιάννη , σαν Γιάννη Κοράκη, απ΄ τα γυμνασιακά μου χρόνια , όταν με το φίλο και συμμαθητή μου Στέφανο Λόντο , κάναμε συχνά παρέα μια και οι δύο τους ήταν πρωτοξαδέλφια.

Ήταν κάποια χρόνια μεγαλύτερός μας και στη μνήμη μου τον είχα καταχωρήσει σαν ένα απλό χωριατόπαιδο, ντόμπρο και μπεσαλίδικο, με μια πηγαία για  τα  μέτρα του χωριού ευγένεια και ένα αυθόρμητο σεβασμό στους μεγαλύτερους. Στο πρόσωπό  του διέκρινε κανείς τη γαλήνη του πατέρα του, μπάρμπα Πέτρου Κοράκη  απ΄ το Βαρυμπόπη, και την ηρεμία της μάνας του θεια Γιωργίτσας απ΄ το σόι των Λονταίων του χωριού μας.

            Το χαρακτηριστικό όμως προσόν του, που όλοι ζηλεύαμε, ήταν η γλυκιά και μελωδική του φωνή, όταν τραγουδάγαμε τα  λαϊκά τραγούδια της εποχής, του Τσιτσάνη, του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου, όπως ‘’κάποια μάνα αναστενάζει’’, ‘’χτυπάτε τις καμπάνες’’, ‘’μαντουμπάλα’’, ‘’ζιγκουάλα’’ και  άλλα. Αυτό το χάρισμα τον οδήγησε δειλά-δειλά στο ψαλτήρι της Εκκλησιάς μας και έτσι του δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώνει ψέλνοντας, το σπάνιο ταλέντο του μπροστά σε κόσμο. Πότε - πότε τη μεγαλοβδομάδα έπαιρνε  εμένα και το Στέφανστο ψαλτήρι να τον βοηθάμε με σιγόντο στα τροπάρια για  να παίρνει ανάσες. Αυτές οι δουλειές όμως θέλουν φωνή  και θάρρος κι’ εμείς ούτε το ένα ούτε το άλλο είχαμε.       

Αργότερα θυμάμαι το γάμο του με τη σύζυγό  του  και παπαδιά Βασιλική. Πρέπει να ήταν ο τελευταίος ή από τους τελευταίους γάμους στο χωριό  μας που έγινε με το συμπεθεριό να αποτελείται από εκατό περίπου άλογα, στολισμένα με κιλίμια και λευκά σεντόνια. Ήμουν κι’ εγώ στο συμπεθεριό με το τελευταίο άλογο του πατέρα μου, ένα μαύρο καρρά όπως το έλεγε, κι’ έχω και μια φωτογραφία μάλιστα βγαλμένη ακριβώς κάτω απ’ το σπίτι του Όθωνα. Πήγαμε  στη Μάλθη (Μποντιά) έγινε το μυστήριο, πήραμε τη νύφη τη φέραμε στον Αετό, και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται η  οικογένεια του Παπα Γιάννη και της Πρεσβυτέρας Βασιλικής.

            Θέλεις η μελωδική  φωνή του, θέλεις η παρότρυνση του μακαρίτη παπά-Κώστα, θέλεις ότι υπήρχε στην οικογένεια ο θείος του παπά-Ναπολέων που ήταν ιερέας στην Αμερική, θέλεις η πίστη του στο Θεό, θέλεις όλα μαζί , τον οδήγησαν στην απόφασή του να γίνει Ιερωμένος και έτσι το 1976 χειροτονήθηκε Διάκος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανο, και ιερέας τον ίδιο χρόνο.

                        Από ‘δω κι ύστερα αρχίζει ο ιερατικός  βίος του παπά-Γιάννη στην ενορία του χωριού μας, του Αγίου Δημητρίου. Η συνήθεια βλέπεις, δυσκόλευε στην αρχή  όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους να τον προσφωνούμε παπά-Γιάννη. Ο παπά-Γιάννης όμως σιγά-σιγά και με τον καιρό κέρδισε επάξια και τον τίτλο αλλά και τον σεβασμό μας και εξελίχθηκε σε ένα συνειδητοποιημένο και άοκνο Ιερουργό που με την καλοσύνη του, την αφιλοχρηματία του, το ιερατικό ήθος του, την ταπεινότητά του, καταξιώθηκε στη συνείδηση των συγχωριανών μας , σαν ένας απλοϊκός και καλός παπάς , σαν ένας ιερέας γνήσιος  και αληθινός, άξιος του λαού και του κλήρου.

Δεν ήταν "σπουδαγμένος", αλλά και τι μ΄ αυτό; Ήταν ο φίλος, ο γείτονας, ο συγγενής, ο Ιερέας που συμβούλευε και παρηγορούσε, μικρούς και μεγάλους. Ήταν ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣ που τον καταλαβαίναμε και μας καταλάβαινε.Είχε σπουδάσει μέσα από τη φτώχεια και τις δυσκολίες της επιβίωσης του χωριού. 

Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία και τη διαδρομή του κλήρου στην Ελλάδα, διαπιστώνει ότι τέτοιους παπάδες εκτίμησαν αγάπησαν  και αποδέχτηκαν οι χωρικοί. Αξιαγάπητους, απλοϊκούς, ταπεινούς και ενάρετους. Παπάδες που έζησαν, ζυμώθηκαν και συμπορεύτηκαν με το πλήρωμα της Εκκλησίας τους. Γεωργούς, εργάτες, ζευγολάτες, ποιμένες, νοικοκυραίους καθημερινούς.

Τέτοιος απλός παπάς ήταν και ο δικός μας, ο παπά-Γιάννης, που κοντά σαράντα χρόνια τώρα, ιερουργούσε στο χωριό μας. Βάφτισε τα παιδιά μας, μας πάντρεψε, μας μετάλαβε, κατευόδωσε σεμνά και απέριττα τα αγαπημένα μας πρόσωπα στα μεγάλα ταξίδια της αιωνιότητας  χωρίς ποτέ ν΄ απλώσει το χέρι του. Ήταν με το Θεό, αλλά δεν ξεχνούσε και τον άνθρωπο. Ήταν με την Εκκλησία, αλλά δεν ξεμάκραινε από την κοινωνία, της οποίας ήταν από τα πιο ενεργά μέλη. Ήταν  με τη μεταλαβιά, αλλά ήταν και με το τσιπουράκι στην παρέα του. Ήταν με τα τροπάρια, αλλά ήταν και με τα δημοτικά τραγούδια του τόπου μας. Ήταν παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του χωριού και των συλλόγων μας, δίνοντας πάντα το παράδειγμα της συμμετοχής και της μετριοφροσύνης.

            Ήταν νηφάλιος και προσηνής και αν καμιά φορά θύμωνε, όταν ένοιωθε την ανάγκη να υπερασπιστεί την ιερότητα του χώρου της Εκκλησίας, που κάποιες φορές εμείς ξεχνούσαμε, το έκανε χωρίς  ποτέ να προσβάλει κάποιον ή να μην γίνει συμφιλιωτικός και νουνεχής ύστερα από λίγο.

          Για 40 χρόνια υπηρέτησε την ενορία του Αετού και όπου αλλού χρειάστηκε  να προσφέρει τις υπηρεσίες του, με ευλάβεια και προσήλωση κερδίζοντας τον σεβασμό και την αναγνώριση όλων. Ακόμη και μετά την συνταξιοδότησή του και τα προβλήματα υγείας που είχε, εξακολουθούσε με ταπεινότητα να προσφέρει τις Ιερατικές του υπηρεσίες στους κατοίκους του Αετού. Ήταν ο ΠΑΠΑΣ ΜΑΣ,. Το κενό που αφήνει πίσω του δυσαναπλήρωτο.

   Ο παπα Γιάννης ζούσε ήρεμα, στην άκρη του χωριού μας, κάτω απ΄ τον ίσκιο της Πύλας . Απολάμβανε το σεβασμό και την αγάπη της οικογένειάς του, της παπαδιάς του, του γιου του, Πέτρου, της νύφης του Ελευθερίας και των εγγονών του Γιάννη και Βασιλικής. Δυστυχώς όμως έφυγε νωρίτερα από ότι περιμέναμε όλοι, αφήνοντας πίσω του ένα βαθύ πόνο. Ο Αετός έγινε πολύ φτωχότερος.

Θα τον συντροφεύει όμως εκεί που είναι η βαθιά εκτίμηση όλων των συγχωριανών μας και η ευχή να μεσολαβήσει όσο μπορεί να βρεθούμε ξανά εκεί όλοι μαζί, να ξανασμίξει τις παρέες.

Στην οικογένειά του, τα θερμά μας συλλυπητήρια. Να είναι περήφανοι για τον παπα Γιάννη, θα λείπει σε όλους μας, η σεβάσμια μορφή του.

Παπα Γιάννη καλό κατευόδιο.

      Ναπολέων Γκότσης.