Όνειρο κάθε παιδιού εκείνης της μακρινής δεκαετίας του 1950, ήταν ένα μυστήριο κατασκεύασμα που είχε φωνή, έπαιζε μουσική, έλεγε παραμύθια. Το λέγανε ραδιόφωνο. Και τι δεν θάδινε κανείς για να το αποκτήσει. Άπιαστο όνειρο, δεν έφταναν τα χρήματα για να αποκτηθεί αυτό το μαγικό κουτί. Κι αν τύχαινε κάπου σε κάποιο καφενείο να υπάρχει, τις Κυριακές γινόταν το αδιαχώρητο.
Είχε βλέπεις ποδόσφαιρο και οι μικροί ήτανε όλοι οπαδοί, σε ομάδες χωρισμένοι. Περίμεναν όλη την εβδομάδα να έρθει εκείνη η μέρα... Και ξέσπαγαν σε πανηγυρισμούς αν πήγαινε η ομάδα τους καλά. Εκείνη η χαρακτηριστική φωνή που με αξιοθαύμαστη ταχύτητα αράδιαζε τις λέξεις, έφτιαχνε φανταστικές εικόνες και ηρωποιούσε ακόμα πιο πολύ τα είδωλα που τότε αγαπούσαν!
Εκείνες οι στιγμές όσο κι αν ο καιρός περνά, θα μένουν στη μνήμη χαραγμένες, σαν κάτι το όμορφο, το ξεχωριστό! Καθώς περνούσε ο καιρός η σαγήνη του ραδιοφώνου άρχισε να εξαπλώνεται σε πολλά σπίτια του χωριού μας. Τα ραδιόφωνα στα καφενεία ήταν πραγματικός πόλος έλξης. Οι παράξενες ραδιοφωνικές συσκευές προκαλούσαν το ενδιαφέρον με το σχήμα, το χρώμα και τα κουμπιά που είχαν. Με ένα γύρισμά τους μεταφερόταν το ενδιαφέρον σε άλλα μέρη και τόπους, όπου υπήρχε σταθμός. Πολλοί τολμούσαν και τ' αγόραζαν. Όχι όμως με μεγάλη ευκολία, γιατί ήταν πανάκριβα. Άξιζαν όμως τα λεφτά τους.
Ήταν ένα μοναδικό δώρο προς την οικογένεια. Έτσι θα μπορούσε κανείς να διασκεδάζει, να ακούει τις ειδήσεις. Μια φορά και έναν καιρό, εκείνα τα βράδια του χειμώνα, στην ξεχασμένη του χωριού γωνιά, κάτω απ' το φως της λάμπας πετρελαίου, μπορούσε να ταξιδεύει κανείς νοερά, μέσα από τα μεσαία τότε ραδιοφωνικά κύματα. Και έξω το σκοτάδι να είναι τόσο βαθύ που άνθρωπος δύσκολα θα μπορούσε να το διασχίσει. Εκείνη η απομόνωση δυνάμωνε αλλά και σφυρηλατούσε τους δεσμούς της οικογένειας δίπλα στη θαλπωρή της φωτιάς. Και η σιγανή ή η δυνατή φωνή του ραδιοφώνου να γίνεται ακόμα πιο οικεία, πιο ελκυστική. Και τα Χριστούγεννα έκανε το κλίμα περισσότερο εορταστικό με τις ιστορίες και τα παραμύθια για τους Καλικάντζαρους, τα κάλαντα, τον Άγιο Βασίλη, τις ευχές!
Το ραδιόφωνο έμπαινε στο σπίτι σαν καλοδεχούμενος επισκέπτης. Ακούγοντας τα τραγούδια μέσα από τις λιγοστές συχνότητες, γνώριζε κανείς τραγουδιστές, αλλά και ποικιλόμορφα άσματα. Και όλα εκείνα τα ακούσματα είναι συνδυασμένα με τον τόπο, την ηλικία ακόμα και την διάθεση που δημιουργούσαν στον ακροατή.
Ποιός τότε δεν διασκέδασε με τις αφιερώσεις που γίνονταν στον "ΠΥΡΓΟ" όπως λεγόταν τότε ο αξέχαστος μελωδικός σταθμός. Ποιός δεν θυμάται τις αφιερώσεις των μανάδων για τα παιδιά τους που έλειπαν και ακόμα τα ξεχωριστά τραγούδια της ξενιτιάς. Τις πρώτες δειλές αφιερώσεις προς την αγαπημένη, τις πιο πολλές φορές με την ελπίδα να της αγγίξει το συναίσθημα. Όμορφες στιγμές, που τότε μόνο το ραδιόφωνο μπορούσε να χαρίσει. Μεγάλωσαν γενιές μαζί του, έμαθαν τα παιδιά καινούργια παραμύθια. Διασκέδασαν με τις ιστορίες του Καραγκιόζη. Ταξίδεψαν μαζί του με το νου, έπλασαν εικόνες, φαντάστηκαν τόπους, σκηνοθέτησαν παραστάσεις. Σαν ακροατές ξέφυγαν από τα στενά, τα συννεφιασμένα σύνορα της ζωής του χωριού.
Σήμερα το ραδιόφωνο μπήκε πλέον σε κάθε σπίτι, ακόμα και στις τσέπες ή τα κινητά. Μα οι εκπομπές που ακούγονται τώρα από αυτό, τουλάχιστον στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κάθε άλλο παρά πολιτισμό μεταφέρουν. Εκείνη η μοναδική έλξη που ασκείτο σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, θα πρέπει να ομολογήσει κανείς ότι έχει χαθεί οριστικά. Στην εποχή μας κυριαρχούν κακόγουστα ή και προκλητικά διαφημιστικά μηνύματα και ο χρόνος συμπληρώνεται με απόψεις όχλου...
Το ραδιόφωνο από ποιοτικός πρωταγωνιστής της ζωής εκείνων των χρόνων, έγινε ένας σύγχρονος καλοντυμένος κομπάρσος. Αν και πλήθυναν οι συχνότητες, πολλοί μέσα από αυτές στην προσπάθειά τους να γεμίσουν την εκπομπή τους, βγάζουν κραυγές, αλλά και ψιθύρους...
Προς το παρόν ας κλείσουμε το σύγχρονο ραδιοφωνάκι, που τώρα εύκολα αποκτούμε και ας ανοίξουμε εκείνο της μνήμης. Σε πολλές περιπτώσεις με την σιωπή και τη σκέψη ίσως μπορέσει κάποιος να προσφέρει περισσότερα στον εαυτό του. Όταν μιλάμε για ραδιόφωνο, πάντα θυμάμαι εκείνο το πρώτο, που τόσο δύσκολα είχε αποκτηθεί!!
Πρωτοδημοσιεύτηκε στη ΦΩΝΗ του ΑΕΤΟΎ τον Μάρτιο του 2008, αριθμός φύλλου 85, με επιμέλεια του τότε Προέδρου Ναπολέοντα Γκότση,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου