Ο ΙΕΡΕΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΑΚΗΣ

Αφιέρωμα στον ιερέα του χωριού μας παπα-Γιάννη Κοράκη

 

Πρωτοθυμάμαι τον παπα-Γιάννη , σαν Γιάννη Κοράκη, απ΄ τα γυμνασιακά μου χρόνια , όταν με το φίλο και συμμαθητή μου Στέφανο Λόντο , κάναμε συχνά παρέα μια και οι δύο τους ήταν πρωτοξαδέλφια.

Ήταν κάποια χρόνια μεγαλύτερός μας και στη μνήμη μου τον έχω καταχωρήσει σαν ένα απλό χωριατόπαιδο, ντόμπρο και μπεσαλίδικο, με μια πηγαία για  τα  μέτρα του χωριού ευγένεια και ένα αυθόρμητο σεβασμό στους μεγαλύτερους. Στο πρόσωπό  του διέκρινε κανείς τη γαλήνη του πατέρα του, μπάρμπα Πέτρου Κοράκη  απ΄ το Βαρυμπόπη, και την ηρεμία της μάνας του θεια Γιωργίτσας απ΄ το σόι των Λονταίων του χωριού μας.

            Το χαρακτηριστικό όμως προσόν του, που όλοι ζηλεύαμε, ήταν η γλυκιά και μελωδική του φωνή, όταν τραγουδάγαμε τα  λαϊκά τραγούδια της εποχής, του Τσιτσάνη, του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου, όπως ‘’κάποια μάνα αναστενάζει’’, ‘’χτυπάτε τις καμπάνες’’, ‘’μαντουμπάλα’’, ‘’ζιγκουάλα’’ και  άλλα. Αυτό το χάρισμα τον οδήγησε δειλά-δειλά στο ψαλτήρι της Εκκλησιάς μας και έτσι του δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώνει ψέλνοντας, το σπάνιο ταλέντο του μπροστά σε κόσμο. Πότε πότε τη μεγαλοβδομάδα μας έπαιρνε με το Στέφανο και ‘μας στο ψαλτήρι να τον βοηθάμε με σιγόντο στα τροπάρια για  να παίρνει ανάσες. Αυτές οι δουλειές όμως θέλουν φωνή  και θάρρος κι’ εμείς ούτε το ένα ούτε το άλλο είχαμε.       

Αργότερα θυμάμαι το γάμο του με τη σημερινή σύζυγό  του  και παπαδιά Βασιλική. Πρέπει να ‘ταν ο τελευταίος η απ΄ τους τελευταίους γάμους στο χωριό  μας που έγινε με συμπεθεριό από εκατό περίπου άλογα στολισμένα με κιλίμια και λευκά σεντόνια. Ήμουν κι’ εγώ στο συμπεθεριό με το τελευταίο άλογο του πατέρα μου, ένα μαύρο καρρά όπως το έλεγε, κι’ έχω και μια φωτογραφία μάλιστα βγαλμένη ακριβώς κάτω απ’ το σπίτι του Όθωνα. Πήγαμε  στη Μάλθη (Μποντιά) έγινε το μυστήριο, πήραμε τη νύφη τη φέραμε στον Αετό, και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται η  οικογένεια του Γιάννη και της Βασιλικής.

            Θέλεις η μελωδική  φωνή του, θέλεις η παρότρυνση του μακαρίτη παπά-Κώστα, θέλεις ότι υπήρχε στην οικογένεια ο θειος του παπά-Ναπολέων που ήταν ιερέας στην Αμερική, θέλεις η πίστη του στο Θεό, θέλεις όλα μαζί , τον οδήγησαν στην απόφασή του να ιερωθεί και έτσι τo 1976 χειροτονήθηκε Διάκος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανο, και ιερέας τον ίδιο χρόνο.

                        Από ‘δω κι ύστερα αρχίζει ο ιερατικός  βίος του παπά-Γιάννη στην ενορία του χωριού μας τον Άγιο Δημήτρη. Η συνήθεια βλέπεις, δυσκόλευε στην αρχή  όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους να τον προσφωνούμε παπά-Γιάννη. Ο παπά-Γιάννης όμως σιγά-σιγά και με τον καιρό κέρδισε επάξια και τον τίτλο αλλά και τον σεβασμό μας και εξελίχθηκε σε ένα συνειδητοποιημένο και άοκνο ιερουργό που με την καλοσύνη του, την αφιλοχρηματία του, το ιερατικό ήθος του, την ταπεινότητά του, καταξιώθηκε στη συνείδηση των συγχωριανών μας , σαν ένας απλοϊκός και καλός παπάς , σαν ένας ιερέας γνήσιος  και αληθινός, άξιος του λαού και του κλήρου.

Δεν είναι σπουδαγμένος, αλλά και τι μ΄ αυτό; Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο ίδιος παπάς, είχε βγει από ιεροδιδασκαλεία και θεολογικές σχολές. Θα είχε διαφορά επί το βέλτιστον; Το πιο πιθανό να είχε έπαρση και αξιώσεις να   μας τάραζε σε περισπούδαστα κηρύγματα και αναλύσεις που οι χωρικοί μας δεν θα πολυκαταλάβαιναν. Θα ήταν καλύτερος από τώρα;                                                                         

            Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία και τη διαδρομή του κλήρου, διαπιστώνει ότι τέτοιους παπάδες εκτίμησαν αγάπησαν  και αποδέχτηκαν οι χωρικοί. Αξιαγάπητους, απλοϊκούς, ταπεινούς και ενάρετους. Παπάδες που έζησαν, ζυμώθηκαν και συμπορεύτηκαν με το πλήρωμα της Εκκλησίας τους. Γεωργούς, ζευγολάτες, ποιμένες, νοικοκυραίους καθημερινούς.

Τέτοιος απλός παπάς είναι και ο δικός μας, ο παπά-Γιάννης, που κοντά σαράντα χρόνια τώρα, ιερουργεί στο χωριό μας. Βάφτισε τα παιδιά μας, μας πάντρεψε, μας μετάλαβε, κατευόδωσε σεμνά και απέριττα τα αγαπημένα μας πρόσωπα στα μεγάλα ταξίδια της αιωνιότητας  χωρίς ποτέ ν΄ απλώσει το χέρι του. Είναι με το Θεό, είναι και με τον άνθρωπο. Είναι με την Εκκλησία, είναι και με την κοινωνία. Είναι με τη μεταλαβιά, είναι και με το τσιπουράκι στην παρέα του. Είναι με τα τροπάρια, αλλά είναι και με τα δημοτικά τραγούδια του τόπου μας. Εκεί να τον ακούσεις.

            Θυμώνει και καμιά φορά. Δεν το κάνει όμως από κακία. Απλά νοιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί την ιερότητα του χώρου της Εκκλησιάς, που κάποιες φορές εμείς ξεχνάμε. Φταίμε κι εμείς.

           Ίσως κάποιοι διαβάσουν με σκεπτικισμό αυτές τις γραμμές. Ίσως σκεφτούν ότι αποζητώ  την μεσολάβηση του παπα-Γιάννη για καμιά θέση στον παράδεισο. Αν ήταν στο χέρι του είμαι σίγουρος ότι όλους δικαίους και αδίκους εκεί θα μας έστελνε. Δεν είναι αυτό . Απλά μου ΄ρχεται  στο νου η παροιμία με τον ντόπιο Άγιο που δεν δοξάζεται. Όχι πως επιδιώκει την αναγνώριση και την καλή κουβέντα. Κάθε άλλο μάλιστα.  Σαν πρόεδρος του Συλλόγου  είχα για τόσα χρόνια την ευθύνη της έκδοσης της εφημερίδας. Αναφερθήκαμε κι αναλωθήκαμε σε πολιτικούς και πολιτικάντηδες, προέδρους και Δημάρχους, αντιδημάρχους και συμβούλους , αλλά ξεχάσαμε τον παπά μας, το διαχρονικό σύμβολο του χωριού μας.

Του αξίζει όμως αυτό το αφιέρωμα  γιατί είναι ταπεινός, δεν μας σκανδάλισε ποτέ, και υπηρετεί την Εκκλησιά μας τόσα χρόνια με σιωπηρή ευλάβεια. Ο παπά-Γιάννης συνταξιοδοτήθηκε. Εξακολουθεί όμως να λειτουργεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία μας και το χωριό μας.

Ζει ήρεμα, στην άκρη του χωριού μας, κάτω απ΄ τον ίσκιο της Πύλας . Απολαμβάνει το σεβασμό και την αγάπη της οικογένειάς του, της παπαδιάς του, του γιού του Πέτρου, της νύφης του Ελευθερίας και των εγγονών του Γιάννη και Βασιλικής.

Τον συντροφεύει όμως και η βαθιά εκτίμηση όλων των συγχωριανών μας κι ας μη την εκδηλώνουν πάντα και σε κάθε ευκαιρία.

Ναπολέων Γκότσης.