ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΜΟΥΣΕΙΑΚΟ ΕΛΑΙΟΤΡΙΒΕΙΟ

Ο συμπατριώτης μας Παναγιώτης Φρεντζάς συνεχώς  
  συμπληρώνει το υπαίθριο μουσείο από παλιά μηχανήματα 
  από το <<Σύγχρονο ελαιοτριβείο Φρεντζάς>>. 

Ήδη έχει γίνει ένα καλαίσθητο και ενδιαφέρον σημείο του 
  Αετού στο οποίο οι παλαιότεροι μπορούν να θυμηθούν πως 
  ήταν τα παλαιά ελαιοτριβεία και οι νεότεροι να γνωρίσουν τα 
  λιθάρια, τα πιεστήρια και άλλα μηχανήματα που 
  χρησιμοποιούσαν τα παλαιά ελαιοτριβεία για την παραγωγή 
  του λαδιού. 

Ανεβάζω 5 φωτογραφίες από διάφορες γωνίες καθώς και 
  κάποιες πανοραμικές αφού ξαναδώσω τα θερμά μου 
  συγχαρητήρια στο φίλο Παναγιώτη.

ΦΡΑΓΚΟΣΥΚΟ

Τον Αύγουστο στον Αετό πήγα στην περιοχή της Κοκκινάδας  
 για φραγκόσυκα. Τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες ,τις οποίες 
 αναρτώ στο μπλοκ για να αποδείξω στους <<άπιστους>> ότι 
 μάζεψα αρκετά από αυτά τα περίφημα φρούτα. Φυσικά δεν 
 θα μιλήσω για την διατροφική τους αξία, αφού είναι γνωστή 
 σε όσους τα προτιμούν ,αλλά για τον απλό τρόπο του 
 μαζέματος ,επειδή στο διαδίκτυο διάβασα διάφορους 
 περίεργους και όχι πρακτικούς τρόπους.

1. Χρειαζόμαστε πολύ σκληρά γάντια ή το πιο εύκολο μια 
     παλιά εφημερίδα.
2. Βάζουμε διπλή την εφημερίδα και με το χέρι μας κόβουμε 
     το φραγκόσυκο και το αποθέτουμε στο έδαφος σε   
     σωρούς. 
   Φυσικά αν φυσά αέρας δεν έχουμε θέση ενάντια στον άνεμο.
 3. Κόβουμε ένα μάτσο ψίλιθρα (τα καλύτερα) ή ένα μάτσο 
      λυγιές και ανακατεύουμε τα φραγκόσυκα ώστε να φύγουν 
      τα φραγκάγκαθα.
 4. Πάλι με την εφημερίδα βάζουμε τα φραγκόσυκα στη 
       σακούλα μας και πηγαίνουμε για το σπίτι.
 5. Μια μεγάλη λεκάνη θα δεχτεί τα φραγκόσυκα με νερό που 
      θα τρέχει ώστε να φύγουν και τα τελευταία αγκάθια. Τα 
      βγάζουμε τα αφήνουμε να στεγνώσουν και μετά αρχίζει 
      το....γεύμα.

Αν κάποιος έχει πρόβλημα με τα αγκάθια και φοβάται το  
 μάζεμα, δεν έχει παρά να προμηθευτεί και να φυτέψει μια 
 φραγκοσυκιά χωρίς αγκάθια και φραγκάγκαθα. Ο 
 συχωρεμένος ο Γιάννης Σταυρόπουλος  (Χατζημαλής) 
 φώναζε όταν ήταν στη ζωή: ελάτε να πάρετε μια μπλάντρα να 
 την φυτέψετε. Είχε μια τέτοια φραγκοσυκιά στο σπίτι του. Εγώ πάντως πήρα και φύτεψα μια στο Αλεποχώρι.

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΑΚΗΣ

Αφιέρωμα στον ιερέα του χωριού μας παπα-Γιάννη Κοράκη

 

Πρωτοθυμάμαι τον παπα-Γιάννη , σαν Γιάννη Κοράκη, απ΄ τα γυμνασιακά μου χρόνια , όταν με το φίλο και συμμαθητή μου Στέφανο Λόντο , κάναμε συχνά παρέα μια και οι δύο τους ήταν πρωτοξαδέλφια.

Ήταν κάποια χρόνια μεγαλύτερός μας και στη μνήμη μου τον έχω καταχωρήσει σαν ένα απλό χωριατόπαιδο, ντόμπρο και μπεσαλίδικο, με μια πηγαία για  τα  μέτρα του χωριού ευγένεια και ένα αυθόρμητο σεβασμό στους μεγαλύτερους. Στο πρόσωπό  του διέκρινε κανείς τη γαλήνη του πατέρα του, μπάρμπα Πέτρου Κοράκη  απ΄ το Βαρυμπόπη, και την ηρεμία της μάνας του θεια Γιωργίτσας απ΄ το σόι των Λονταίων του χωριού μας.

            Το χαρακτηριστικό όμως προσόν του, που όλοι ζηλεύαμε, ήταν η γλυκιά και μελωδική του φωνή, όταν τραγουδάγαμε τα  λαϊκά τραγούδια της εποχής, του Τσιτσάνη, του Καζαντζίδη, του Αγγελόπουλου, όπως ‘’κάποια μάνα αναστενάζει’’, ‘’χτυπάτε τις καμπάνες’’, ‘’μαντουμπάλα’’, ‘’ζιγκουάλα’’ και  άλλα. Αυτό το χάρισμα τον οδήγησε δειλά-δειλά στο ψαλτήρι της Εκκλησιάς μας και έτσι του δινόταν η ευκαιρία να ξεδιπλώνει ψέλνοντας, το σπάνιο ταλέντο του μπροστά σε κόσμο. Πότε πότε τη μεγαλοβδομάδα μας έπαιρνε με το Στέφανο και ‘μας στο ψαλτήρι να τον βοηθάμε με σιγόντο στα τροπάρια για  να παίρνει ανάσες. Αυτές οι δουλειές όμως θέλουν φωνή  και θάρρος κι’ εμείς ούτε το ένα ούτε το άλλο είχαμε.       

Αργότερα θυμάμαι το γάμο του με τη σημερινή σύζυγό  του  και παπαδιά Βασιλική. Πρέπει να ‘ταν ο τελευταίος η απ΄ τους τελευταίους γάμους στο χωριό  μας που έγινε με συμπεθεριό από εκατό περίπου άλογα στολισμένα με κιλίμια και λευκά σεντόνια. Ήμουν κι’ εγώ στο συμπεθεριό με το τελευταίο άλογο του πατέρα μου, ένα μαύρο καρρά όπως το έλεγε, κι’ έχω και μια φωτογραφία μάλιστα βγαλμένη ακριβώς κάτω απ’ το σπίτι του Όθωνα. Πήγαμε  στη Μάλθη (Μποντιά) έγινε το μυστήριο, πήραμε τη νύφη τη φέραμε στον Αετό, και κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται η  οικογένεια του Γιάννη και της Βασιλικής.

            Θέλεις η μελωδική  φωνή του, θέλεις η παρότρυνση του μακαρίτη παπά-Κώστα, θέλεις ότι υπήρχε στην οικογένεια ο θειος του παπά-Ναπολέων που ήταν ιερέας στην Αμερική, θέλεις η πίστη του στο Θεό, θέλεις όλα μαζί , τον οδήγησαν στην απόφασή του να ιερωθεί και έτσι τo 1976 χειροτονήθηκε Διάκος από τον μακαριστό Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανο, και ιερέας τον ίδιο χρόνο.

                        Από ‘δω κι ύστερα αρχίζει ο ιερατικός  βίος του παπά-Γιάννη στην ενορία του χωριού μας τον Άγιο Δημήτρη. Η συνήθεια βλέπεις, δυσκόλευε στην αρχή  όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους να τον προσφωνούμε παπά-Γιάννη. Ο παπά-Γιάννης όμως σιγά-σιγά και με τον καιρό κέρδισε επάξια και τον τίτλο αλλά και τον σεβασμό μας και εξελίχθηκε σε ένα συνειδητοποιημένο και άοκνο ιερουργό που με την καλοσύνη του, την αφιλοχρηματία του, το ιερατικό ήθος του, την ταπεινότητά του, καταξιώθηκε στη συνείδηση των συγχωριανών μας , σαν ένας απλοϊκός και καλός παπάς , σαν ένας ιερέας γνήσιος  και αληθινός, άξιος του λαού και του κλήρου.

Δεν είναι σπουδαγμένος, αλλά και τι μ΄ αυτό; Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο ίδιος παπάς, είχε βγει από ιεροδιδασκαλεία και θεολογικές σχολές. Θα είχε διαφορά επί το βέλτιστον; Το πιο πιθανό να είχε έπαρση και αξιώσεις να   μας τάραζε σε περισπούδαστα κηρύγματα και αναλύσεις που οι χωρικοί μας δεν θα πολυκαταλάβαιναν. Θα ήταν καλύτερος από τώρα;                                                                         

            Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία και τη διαδρομή του κλήρου, διαπιστώνει ότι τέτοιους παπάδες εκτίμησαν αγάπησαν  και αποδέχτηκαν οι χωρικοί. Αξιαγάπητους, απλοϊκούς, ταπεινούς και ενάρετους. Παπάδες που έζησαν, ζυμώθηκαν και συμπορεύτηκαν με το πλήρωμα της Εκκλησίας τους. Γεωργούς, ζευγολάτες, ποιμένες, νοικοκυραίους καθημερινούς.

Τέτοιος απλός παπάς είναι και ο δικός μας, ο παπά-Γιάννης, που κοντά σαράντα χρόνια τώρα, ιερουργεί στο χωριό μας. Βάφτισε τα παιδιά μας, μας πάντρεψε, μας μετάλαβε, κατευόδωσε σεμνά και απέριττα τα αγαπημένα μας πρόσωπα στα μεγάλα ταξίδια της αιωνιότητας  χωρίς ποτέ ν΄ απλώσει το χέρι του. Είναι με το Θεό, είναι και με τον άνθρωπο. Είναι με την Εκκλησία, είναι και με την κοινωνία. Είναι με τη μεταλαβιά, είναι και με το τσιπουράκι στην παρέα του. Είναι με τα τροπάρια, αλλά είναι και με τα δημοτικά τραγούδια του τόπου μας. Εκεί να τον ακούσεις.

            Θυμώνει και καμιά φορά. Δεν το κάνει όμως από κακία. Απλά νοιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί την ιερότητα του χώρου της Εκκλησιάς, που κάποιες φορές εμείς ξεχνάμε. Φταίμε κι εμείς.

           Ίσως κάποιοι διαβάσουν με σκεπτικισμό αυτές τις γραμμές. Ίσως σκεφτούν ότι αποζητώ  την μεσολάβηση του παπα-Γιάννη για καμιά θέση στον παράδεισο. Αν ήταν στο χέρι του είμαι σίγουρος ότι όλους δικαίους και αδίκους εκεί θα μας έστελνε. Δεν είναι αυτό . Απλά μου ΄ρχεται  στο νου η παροιμία με τον ντόπιο Άγιο που δεν δοξάζεται. Όχι πως επιδιώκει την αναγνώριση και την καλή κουβέντα. Κάθε άλλο μάλιστα.  Σαν πρόεδρος του Συλλόγου  είχα για τόσα χρόνια την ευθύνη της έκδοσης της εφημερίδας. Αναφερθήκαμε κι αναλωθήκαμε σε πολιτικούς και πολιτικάντηδες, προέδρους και Δημάρχους, αντιδημάρχους και συμβούλους , αλλά ξεχάσαμε τον παπά μας, το διαχρονικό σύμβολο του χωριού μας.

Του αξίζει όμως αυτό το αφιέρωμα  γιατί είναι ταπεινός, δεν μας σκανδάλισε ποτέ, και υπηρετεί την Εκκλησιά μας τόσα χρόνια με σιωπηρή ευλάβεια. Ο παπά-Γιάννης συνταξιοδοτήθηκε. Εξακολουθεί όμως να λειτουργεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία μας και το χωριό μας.

Ζει ήρεμα, στην άκρη του χωριού μας, κάτω απ΄ τον ίσκιο της Πύλας . Απολαμβάνει το σεβασμό και την αγάπη της οικογένειάς του, της παπαδιάς του, του γιού του Πέτρου, της νύφης του Ελευθερίας και των εγγονών του Γιάννη και Βασιλικής.

Τον συντροφεύει όμως και η βαθιά εκτίμηση όλων των συγχωριανών μας κι ας μη την εκδηλώνουν πάντα και σε κάθε ευκαιρία.

Ναπολέων Γκότσης.

ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ - Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΡΑΦΤΗΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

                    Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΡΑΦΤΗΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ 
   
    Ένα επάγγελμα απ΄ αυτά που έφαγε ο χρόνος και παραμέρισε η εξέλιξη.

  Υπάρχει στο χωριό μας, μια συμπαθητική και γραφική μορφή, ο Μαυροειδής ο Καραϊσκος. 

  Κοντοκαμωμένος και καλοϊσκιωτος , απλός και καθημερινός, καλοσυνάτος άνθρωπος με κάτασπρα μαλλιά, άριστος μάστορας της ραφτικής, με σβέλτο μυαλό, που μια ζωή ολόκληρη δόθηκε στην τέχνη του με πείσμα, γούστο και μεράκι.

 Τις πρώτες γνώσεις της ραφτικής τις πήρε σε ηλικία δέκα εφτά χρόνων από τον παλιό ράφτη και θείο του Νικόλα Καραϊσκο, καλό μάστορα και καλό συγγενή όπως λέει. 

 « Δεν έπρεπε να πάω, αναλογίζεται, γιατί ο μπάρμπας προόριζε για το επάγγελμα το γιό του τον Αρίστο. Όμως όχι μόνο με καλοδέχθηκε αλλά και μου μετέδωσε απλόχερα όλα τα μυστικά της τέχνης, Θεός συγχωρέσ' τον.»

  Έγινε ράφτης ο Μαυροειδής και στα χρόνια της επαγγελματικής του διαδρομής έχει ράψει ρούχα σε αμέτρητους ανθρώπους και εκατοντάδες γαμπρούς. 

   Τα εργαλεία του υπάρχουν. Μεζούρες για μέτρημα, σαπούνια για σημάδεμα, ψαλίδια για κόψιμο, βελόνες, δαχτυλήθρες, πήχες, γωνίες, ξυλοσίδερα, και μια μηχανή SINGER. 

   Η καθημερινότητά του είναι δύσκολη μακριά από τον μεγάλο σεβντά του που είναι τα εργαλεία και ο πάγκος της τέχνης του. Γι’ αυτό και τώρα στα ογδόντα τέσσερα χρόνια του, δεν αρνείται να καταπιαστεί με επιδιορθώσεις, στενέματα και κοντύματα. Για να ακονίζει το μυαλό του και να θυμάται την τέχνη του, όπως λέει.

   Ακονίζει το μυαλό του, εξασκεί το σώμα του με καθημερινό περπάτημα, κουβεντιάζει ήσυχα και καλόπιστα στην παρέα, πίνει τσιπουράκι, χαμογελάει καλόκαρδα σαν έφηβος, ντύνεται μερακλίδικα σαν παλιός ράφτης γι’ αυτό και φαίνεται είκοσι χρόνια νεώτερος. 

  Να 'σαι καλά Μαυροειδή, κι’ αν είναι κάτι να πάρεις απ’ τον πατέρα σου, πάρε τα χρόνια του. Να τα εκατοστίσεις και εσύ όρθιος και χαμογελαστός πάντα.

 Ναπολέων Γκότσης.

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΑΕΤΟΥ 2015

Βίντεο από την επιμνημόσυνη δέηση που τέλεσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας κκ. Χρυσόστομος για την 72η επέτειο του ολοκαυτώματος του Αετού Μεσσηνίας που τελέστηκε στις 11/09/1943 από τους Γερμανούς.

Βίντεο από τον χαιρετισμό που έκαναν στην εκδήλωση ο Δήμαρχος Τριφυλίας Παναγιώτης Κατσίβελας και η Αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας Ελένη Αλεφέρη.

 
Ο σύντομος χαιρετισμός του Δημάρχου Ρέντη κ. Γώργου Ιωακειμίδη ήταν μεστός από νοήματα και διδαχές για την  72α επέτειο του ολοκαυτώματος του Αετού.

 
Ο Ιστορικός και συγγραφέας Στάθης Παρασκευόπουλος ήταν ο κεντρικός ομιλητής για το Ολοκαύτωμα του Αετού Μεσσηνίας από τους Γερμανούς το 1943. Βαθύς γνώστης της ιστορίας και φυσικά της περιοχής μας περιέγραψε γλαφυρά και με αντικειμενικότητα το γεγονός

Προσκλητήριο πεσόντων από τον Αετό και τα γύρω χωριά που εκτελέστηκαν ή κάηκαν από τους Γερμανούς ναζιστές στις 11 Σεπτεμβρίου 1943 από τον τελετάρχη της εκδήλωσης Ορέστη Γκότση.

72η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΑΕΤΟΥ

Το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015 εορτάστηκε η 72η επέτειος του ολοκαυτώματος του Αετού. Τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση από το Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας Σεβασμιότατο Χρυσόστομο με παρούσες τις Αρχές του τόπου μας και πολύ κόσμο. 
 Παρευρέθηκαν ο Δήμαρχος του Δήμου Τριφυλίας κ. Παναγιώτης Κατσίβελας, ο Αντιδήμαρχος κ. Ιωάννης Μερκούρης , η Αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας κα Ελένη Αλειφέρη, ο Δήμαρχος Ρέντη κος Γιώργος Ιωακειμίδης ,ο συνήθης ύποπτος συμπατριώτης μας και επικεφαλής της παράταξης ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ,

«Νέα Πελοπόννησος»

Νέα Πελοπόννησος

της περιφέρειας Πελοποννήσου Παναγιώτης Αλευράς και φυσικά όπως πάντα το μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του ΠΑΣΟΚ και πρώην βουλευτής κα Νάντια Γιαννακοπούλου. 
 Να μη ξεχάσω τους φίλους και πάντα παρόντες τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Τριφυλιακών Συλλόγων Παναγιώτη Λούτο και το Γιάννη Κατσαργύρη υποψήφιο βουλευτή Μεσσηνίας με το ΠΑΣΟΚ. 
 Στις φωτογραφίες που θα ακολουθήσουν θα δείτε κάποια χρονικά κενά τα οποία θα συμπληρωθούν από τα βίντεο που θα ακολουθήσουν. 
 Κεντρικός ομιλητής ήταν ο συμπατριώτης μας Ιστορικός και Συγγραφέας κος Στάθης Παρασκευόπουλος ,ο οποίος κατά κοινή ομολογία εκφώνησε ένα μεστό λόγο για το Ολοκαύτωμα του Αετού στις 11 Σεπτεμβρίου 1943 και τις συνέπειες του για τους κατοίκους του. Θα παρακολουθήσετε την ομιλία σε βίντεο που θα ακολουθήσει. 
Ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Αντώνης Λόντος είχε φροντίσει το Σημαιοστολισμό και την καθαριότητα του χώρου της εκδήλωσης.