Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ: ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑ

           

  Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑ
  Πάντα όταν περνάμε για κάποια βόλτα προς τον Κεφαλάρη, θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, το αξέχαστο ιστορικό εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο του Αετού. Αντικρίζουμε ένα σκηνικό σιωπηλό και έρημο που
οφείλεται στην εξωτερική και εσωτερική μεταπολεμική μετανάστευση. Ζωντανεύουν όμως οι κουρνιασμένες στη μνήμη μας φιγούρες Δασκάλων και παιδιών που άρμεξαν την γνώση σε τούτο τον χώρο.  

  Κρατάμε καλά φυλαγμένη στη μνήμη μας την πρώτη ημέρα που μπήκαμε σαν μαθητές της Α΄τάξης στο προαύλιο του Σχολείου μας. Πρέπει να ήταν Σεπτέμβρης του 1954. Κρατούσαμε μια πάνινη μπλε τσάντα ραμμένη απ' τις μανάδες μας, που μέσα είχε μια μαύρη πλάκα ένα κοντύλι γραφής κι' ένα τσίγκινο κύπελο για το πρωινό γάλα, που μας μοίραζαν στο σχολείο. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία, ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να βρισκόμαστε ανάμεσα σε 150 παιδιά που αριθμούσε τότε το Δημοτικό μας Σχολείο και μπροστά σε τρεις Δασκάλους, τους αείμνηστους Παπαγιαννόπουλο, Ελένη Καζάντζα και Αγλαΐα Καγιάφα.  

  Πρώτη μας Δασκάλα ήταν η Ελένη Καζάντζα, η "Ελενίτσα" όπως την έλεγαν οι συγχωριανοί μας. Φοβισμένα «πρωτάκια» που γεννηθήκαμε το 1948, μας υποδέχθηκε η Δασκάλα μας με ένα ζεστό χαμόγελο, μαζί με ένα τρυφερό χάδι και καραμέλες που μας μοίρασε.

Μπήκαμε στην αίθουσα κάτω από το βλέμμα των αθάνατων ηρώων του 1821, που μας κοιτούσαν μέσα από τα πολλά πορτραίτα τους τα κρεμασμένα στους τοίχους και κρατήσαμε στα χέρια μας το πρώτο αναγνωστικό.

 

 

 

 

   Περιεργαζόμασταν τις εικόνες του, τα τεράστια γράμματα του αλφάβητου και όσα άλλα ήταν τυπωμένα στις χοντρές σελίδες του.

  Αυτό το ίδιο αναγνωστικό το κράτησαν στα χέρια τους για 23 ολόκληρα χρόνια, όλα τα «πρωτάκια». Κυκλοφόρησε από τον οργανισμό εκδόσεως διδακτικών βιβλίων το 1955 έως το 1978. Το πρώτο αλφαβητάριο ήταν η πυξίδα των παιδιών, που στο δικό τους λευκό χαρτί της μνήμης, κατέγραφαν τις πιο πολύτιμες γνώσεις, που θα μπορούσε να τους δώσει το τότε εκπαιδευτικό σύστημα. Τότε που η πατρίδα μας, προσπαθούσε να συνέλθει από την ολοσχερή καταστροφή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, την πείνα της σκληροτράχηλης Γερμανικής κατοχής, από τις αρρώστιες, από τον ανελέητο εμφύλιο που ακολούθησε αλλά κι' από την καλπάζουσα μετανάστευση.  

  Ανατρέχουμε με σεβασμό, σε μνήμες αγαπημένες και σε πρόσωπα αξέχαστα και σεβάσμια, εκείνων των παλαιότερων εκπαιδευτικών, που ανάλωναν τις δυνάμεις τους, πρωί και απόγευμα έξι ημέρες την εβδομάδα, ακόμα και την Κυριακή με τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, για να μας διδάξουν πέρα από την αριθμητική, τη γραφή και την ανάγνωση και τη σωστή κοινωνική συμπεριφορά.  

  Οι γονείς μας πάλευαν ολημερίς με τα χώματα στα χωράφια. Που καιρός για τρυφερότητα, αγκαλιές, συμβουλές, ατομική καθαριότητα και κοινωνική συμπεριφορά. Τον ρόλο τους προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν οι
Δάσκαλοί μας, μα κυρίως η πρώτη μας Δασκάλα η "Ελενίτσα". Αυτή μας μιλούσε για καθαρά χέρια, για κομμένα νύχια, για καθαρό πρόσωπο, για καθαρά ρούχα κι' ας ήταν μπαλωμένα, και για σεβασμό στους μεγαλύτερους. Αυτά τα έκανε όχι μόνο μέσα στην τάξη μας, αλλά και στα σχολικά διαλείμματα, στους σχολικούς περιπάτους, στον Κυριακάτικο εκκλησιασμό και στις Εθνικές γιορτές.  

  Αναφερόμαστε τιμητικά στην πρώτη μας Δασκάλα, η οποία ίσως και λόγω εντοπιότητας θεωρούσε χρέος της να ποτίσει τις παιδικές ψυχές μας με ότι καλύτερο είχε. Αν σήμερα έχουμε την δυνατότητα να ξεδιπλώσουμε τα
πόδια μας χορεύοντας σε κάποιο γάμο ή σε κάποια εκδήλωση, σε αυτή το χρωστάμε, γιατί αυτή μας το ‘μαθε.  

  Αναδύεται μέσα από το σεντούκι της μνήμης μας αυτή η αξιαγάπητη πρώτη μας Δασκάλα ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, να κρατά τρυφερά τα παιδικά μας χέρια και να προσπαθεί να μας μάθει να γράφουμε σωστά την Ελληνική αλφαβήτα, τη βάση για μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου.
Ξεκινούσε με ένα κουλουράκι, για το ολοστρόγγυλο όμικρον (ο) μετά πρόσθετε και ένα μπαστουνάκι (ι), και έτοιμο το άλφα (α).  

  Έτσι από το άλφα έως το ωμέγα, η γεμάτη πάθος για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της, Δασκάλα μας, αφιέρωνε ακόμα και τα διαλλείματά της για την σωστή εκμάθηση και διδαχή των μαθητών της. Πέρα απ' το αναγνωστικό, δεν είχαμε άλλα βιβλία μια και έπρεπε να τα αγοράζουμε μόνοι μας με χρήματα όμως που δεν υπήρχαν. Η Δασκάλα μας όμως που ήταν καταπληκτική αφηγήτρια μας παρέδιδε τα μαθήματα, σαν παραμύθι κι' εμείς τα ρουφάγαμε σαν το σφουγγάρι. Και όλα αυτά με ένα πενιχρό μισθό πρωτοδιόριστης εκείνης της εποχής, που δύσκολα επαρκούσε ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες.  

  Ίσως κάποιοι θα πουν πως ήταν αυστηρή. Αυτό όμως γινόταν μόνο όταν έπρεπε και πάντα με δίκαιο τρόπο. Ας αναλογιστούμε όμως, πως αυτό ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής και ας θυμηθούμε την ταινία "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο". Σαν φόρο τιμής στην πρώτη μας Δασκάλα, αλλά και στους άλλους Δασκάλους μας, θα αναφερθούμε στη ρύση του Μ. Αλεξάνδρου προς τον Δάσκαλό του τον Αριστοτέλη. "Στους γονείς μου οφείλω τη ζωή μου (το ζείν), αλλά στους δασκάλους μου οφείλω την καλή ζωή (το ευ ζείν)".

  Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει την σεβάσμια μορφή της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, αλλά και των άλλων Δασκάλων μας, και ας αναπαύονται ήσυχοι ότι έπραξαν το καθήκον τους. Αποτελούν κομμάτι του ημερολογίου της ζωής
μας, γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι. Ζουν στη μνήμη και στην καρδιά όλων των μαθητών τους.
Θα είναι πάντα αξέχαστοι.

Αντώνης Αλεβίζος

Ναπολέων Γκότσης 

ΣΟΓΙΑ ΑΕΤΟΥ 11 - ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΙ - ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΙ

   Συνεχίζουμε τα σόγια του Αετού με τις οικογένειες Αγγελοπουλαίων και Ασημακοπουλαίων.

ΣΟΓΙΑ ΑΕΤΟΥ 10 - ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ - ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ - ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ - ΠΑΝΟΥΣΗΣ

 

Παρατηρήσεις: 1.Δεν κατάφερα να συσχετίσω τους τρεις Παναγιωτόπουλους, οι οποίοι είναι περίπου συνομίληκοι. 2. Πολλοί άλλαζαν το επώνυμό τους σε Παναγιωτόπουλος, αν ο πατέρας τους λεγόταν Παναγιώτης. Αυτοί οι τρεις ίσως να ήταν αδέλφια.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΟΝΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΛΕΤΤΗ

 

ΠΟΝΗΡΟΠΟΥΛΟΣ 5/1/1825

  Βρισκόμαστε χρονολογικά στις αρχές του 1825, έχει λήξει ο Δεύτερος εμφύλιος πόλεμος (Βλέπε,  Αετός Τριφυλίας, ο τόπος, η Ιστορία, οι άνθρωποι, σελίδα 180, εκδόσεις ΑΡΓΟΝΑΥΤΗ) . 

  Τα κυβερνητικά στρατεύματα με επικεφαλής τον ίδιο τον Ιωάννη Κωλέττη έχουν καταπνίξει την λεγόμενη Μεσσηνιακή επανάσταση, η οποία ξεκίνησε με αφορμή την άρνηση περιοχών της Τριφυλίας να πληρώσουν τους δυσβάσταχτος φόρους  στην κυβέρνηση. Μεγάλος όγκος κυβερνητικών στρατευμάτων έχει εγκατασταθεί στην Μεσσηνία με αρχηγούς Στερεοελλαδίτες οπλαρχηγούς. 

  Η κυβέρνηση τον Σεπτέμβρη 1824 έχει λάβει δάνειο από την Αγγλία το οποίο κατασπατάλησε για να επιβληθεί στους αντιπάλους της στρατιωτικούς. Η κατασπατάληση του παραπάνω δανείου δεν δίνει περιθώρια στην κυβέρνηση να χρηματοδοτήσει την συνέχεια του αγώνα εναντίον των Τούρκων. Ο Νικόλαος Πονηρόπουλος Τριφύλιος αγωνιστής και Φιλικός αφού έχοντας ταχθεί με το μέρος της Κυβέρνησης Κωλέττη, ευρισκόμενος στο Ναύπλιο, του στέλνει επιστολή στις 5/1/1825 υποδεικνύοντας τρόπους για να βρει χρήματα από την Τριφυλία. 

Η επιστολή βρίσκεται στα αρχεία της Ακαδημίας Αθηνών και έχει στοιχεία για αγωνιστές που μπορούν να  εισφέρουν χρήματα στην Κυβέρνηση και περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στα τέσσερα κόλια της Τριφυλίας.

Εκλαμπρότατε

(Με σεβασμούς πολλούς) σας έγραψα εκτεταμένως τα περί Αρκαδιάς, ήδη δε ενθυμούμενος το ουσιωδέστερο σας ξαναγράφω. Ο πηγαιμός σας εις Αρκαδιάν πρέπει να γενεί άφαντος δια πολλά δίκια και δια να αισθανθούν το βάρος και να παιδευτούν και διότι να περάσετε αποκεί εις την πολιορκίαν της Πάτρας είναι ευκολότερον, διότι πηγαίνοντας όλο κάμπο και παραθαλάσσιον χειμαδιόν, ηδέ από πάνου θελά αποθάνετε από τα χιόνια και κακοστρατιά. Το τρίτον και τελευταίον εις το να συνάξετε 80.000 χιλιάδες γρόσια, περσινών μουκατά και 80.000, εφέτος που πέρασε, προσθέτοντας άλλας 30 δια τας ελαίας, χωρίς να (συγκαταβάσετε) τας τριάντα χιλιάδας, όπου (συγκατανεύουν) η Διοίκηση δια να τους ευχαριστήσει και σταθούν ήσυχοι δια προγεγονότα έξοδα. Αυτά δεν έχουν τόπον. Λοιπόν γίνονται όλα 190.000 χιλιάδες γρόσια, με τα οποία μπορείς να οικονομήσεις τα στρατεύματα, διότι από εδώ μην ελπίζεις, μόλις 150.000 χιλ. γρόσια έμειναν. Τι να τα πρωτοκάνουμε αυτά, διότι ως και πρώτα τα έμαθα μεταχειρήσθημεν και σκάζω.

Μην ακούσεις κανέναν πωλητήν αν σου εύρει δυσκολία της πληρωμής. Είναι ευκολότατα διότι εκτός του κάμπου το κόλι, όπου είναι τμήμα Τριπύλης μένουν τρια τμήματα Κοντοβούνια λεγόμενων 1. Σουλιμά 2. Ζούρτζα 3. Ογδόντα χωριά μικρά και μεγάλα τα οποία είναι πλουσιότατα και είναι άνθρωποι εις αυτά, οπού ημπορούν να πληρώσουν από 10 ή 20 χιλιάδες γρόσια.

Η ατομική και κακή των κατάσταση φαίνεται πολλά ποταπή διότι έτσι είναι συνηθισμένοι. Είναι ήδη τους παρόντες τέσσερες χρόνους υπέρπλουτοι. Σας λέγω στα τρία τμήματα να πληρωθείτε διότι το τέταρτον τμήμα κάμπου κόλι όχι μόνον έχει πληρωμένον αλλά και την ιδίαν των κατάστασιν τους έχουν παρμένω καθώς θέλετε τους ειδή. Λέγω λοιπόν αν αυτή τη φορά δεν συναχθούν χρήματα από την Αρκαδιά, αυτή ή και άλλη δεν θέλει συνηθίσουν και δώσουν πόποτε. Δίνοντας όσων υποσχεμένων ημπορείς χωρίς να δυσκολευτείς να τους πάρεις εν ή δύο μηνών εις λογαρισασμόν του μουκατά εις αντικατάσταση και αυτοί ας τα πάρουν από τους λοιπούς με υπομονήν.

Σουλιμά τμήμα.                                                            4.000 γρόσια από τον Σταύρο, χωρίον Κατζούρα.       6.000 γρ. από τον Δήμο Τότζην από χωρίον Κλέσουρα. 4.000 γρ. από τον Γιώργη Μεγάλην, από Κλέσουρα.   4.000 γρ. οι δύο Πουλήδες, από Ψάρι.                         4.000 γρ. ο Μανούσος και Αντώνης Ντάρας, από Ψάρι. 6.000 γρ. ο Γκρίτζαλης και αδέλφια του, από Ψάρι.       1.500 γρ. ο Νάκος από Ψάρι.                                         1.000 γρ. ο Γιάννης Μουτζόπουλος από Ψάρι.              2.000 γρ. ο Γιώργης Κωστόπουλος, από Κούβελα.             1.000 γρ. ο Λιάς Κώστας, από Κούβελα.                      1.000 γρ. ο Καλατζής Κώστας, από Κούβελα.                2.000 γρ. ο Χρήστος Κάρλος, από Μαυρομάτι.             2.000 γρ. Παπακωνσταντής, από Σουλιμά.                 2.500 γρ. ο Τάση Μήτρος, από Σουλιμά.                      2.000 γρ. ο Δημητράκης Γκάστας, από Σουλιμά.           2.000 γρ. ο Δημάκος Αναγνωστόπουλος, από Σουλιμά. 1.000 γρ. ο Δημητράκης Δεληγιαννόπουλος, από Σουλιμά. 2.000 γρ. ο Στέριος, από Λάπι.                                    1.000 γρ. ο Αλεξόπουλος από Σιδηρόκαστρο.            

Τμήμα Κοντοβουνίων.            

1.000 γρ. ο Γιώργης Μητρόπουλος, από Βυδίσοβα.         5.000 γρ. Λυμπέρης, από Αετό.                                   5.000 γρ. Γκοτζόπουλος Γιώργης και Αναγνώστης, από Αετό.                                                                                      6.000 γρ. ο Ρήγας, από Βαρυμπόπι.                                  3.000 γρ. ο Γεροαναγνώστης, από Σαρακηνάδα.           3.000 γρ. ο Παπανικολάκης, από Ραφτόπουλο.           3.000 γρ. ο Αναστάσης Γυφτάκης, από Ραυτόπουλο.  3.000 γρ. ο Ντέντες, από Σελά.                                            1.500 γρ. ο Γιωργάκης Ντεντούσης και αδέλφια του, από Χρύσοβα.                                                                        4.000 γρ. ο Λάμπρος Κοσμάς, από Βούτενα.              

Τμήμα Αρκαδιάς Κάμπου Κόλι.                                   

3.000 γρ. Γιωργάκης Λυμπερόπουλος, από Αρκαδιά. 3.000 γρ. Γιωργάκης Μπορσόπουλος, από Αρκαδιά.     2.000 γρ. ο Χοντρολυμπέρης, από Αρκαδιά.                      1.500 γρ. ο Σωτήρης Χαλικιάς, από Αρκαδιά.                      1.000 γρ. ο Δημητράκης Μπουρουγκλιώτης, από Αρκαδιά.                                                                         1.500 γρ. ο Λιάκος Καραγκούνης, από Αρκαδιά.                  2.000 γρ. ο Κωνσταντής Μέλιος, από Αρκαδιά.           4.000 γρ. ο Αναγνώστης Σπέντζας από Φιλιατρά.         3.000 γρ. Ο Γιάννης Σάμπαλης, από Φιλιατρά.            1.500 γρ. ο Αναγνώστης Μπρουμίδης, από Φιλιατρά. 4.000 γρ. ο Διονύσιος Σκυλοδήμος, από Γαργαλιάνους. 2.500 γρ. ο Παπασπηλιώτης, από Γαργαλιάνους.             4.000 γρ. ο Γιώργης Οικονομόπουλος, από Λιγούδιστα. 3.000 γρ. Ο Παπα Οικονόμου, από Λιγούδιστα.  

Τμήμα Ζούρτζας.                                                    

4.000 γρ. ο Ζαριφόπουλος, από Ζούρτζα.                           1.500 γρ. ο Ταγαρόγιαννης, από Ζούρτζα.                    1.500 γρ. ο Καρανασόπουλος, από Ζούρτζα.                2.000 γρ. ο Αράκλης, από Ζούρτζα.                               6.000 γρ. ο Χριστοδουλάκης, από Σάρενα.                     4.000 γρ. Σαμπρής από Άλβαινα.                                ΣΥΝΟΛΟ: 139.000 γρ. 

Εν Ναυπλίω 5 Ιανου. 1825, ο αδελφός σας Νικόλαος Πονηρόπουλος.

Παρατηρήσεις:                                                         

1. Κάποιες λέξεις που βρίσκονται σε παρένθεση είναι δυσνόητες. 2. Συκαταβαίνω = Υποχωρώ, αποδέχομαι. 3. Συγκατανεύω =  Συναινώ, αποδέχομαι. 4.Ο Μουκατάς (mukata‘a) ήταν μια φορολογική ενότητα της οποίας οι πρόσοδοι (φόροι) εκμισθώνονταν σε διάφορους για να τους μαζέψουν.Παραχωρούνταν προς ενοικίαση με δημοπρασία σε εκείνον που προσφέρονταν να εξοφλήσει το δημόσιο θησαυρό με το υψηλότερο ποσό. 5. Πόποτε =Ποτέ. 6. Πολλά χωριά της Τριφυλίας και Ολυμπίας τα συναντούμε με τα παλαιά τους ονόματα: Αρκαδιά = Κυπαρισσία, Άλβαινα = Μίνθη Ηλείας, Βαρυμπόπι = Μοναστήρι, Βυδίσοβα = Δροσοπηγή, Ζούρτζα = Νέα Φιγαλεία Ηλείας, Κατζούρα = Χωριό πάνω από το σημερινό βασιλικό, Κλέσουρα = Εγκαταλελειμμένο χωριό δίπλα στο Δώριο, Λιγούδιστα = Χώρα, Σαρακηνάδα = Κρυονέρι, Σάρενα = Παλιό χωριό δίπλα στην Καλίδονα, Χρύσοβα = Χρυσότοπος Ρευματιάς. 

ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΑΕΤΟΒΟΥΝΑΙΟΙ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

 

   ΑΕΤΟΒΟΥΝΑΙΟΙ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

  Με αφορμή τις όλο και πυκνότερες επισκέψεις στο χωριό μας, των συγχωριανών μας από την Αυστραλία, σκεφθήκαμε να ασχοληθούμε και να καταγράψουμε τα ονόματα όλων εκείνων που μετανάστευσαν στη μακρινή αυτή χώρα.

  Ήταν τότε στη δεκαετία του '50 αλλά και του '60, όταν η ρημαγμένη από την κατοχή και τον εμφύλιο μικρή Ελλάδα προσπαθούσε να ορθοποδήσει και να βρει δρόμους ανασυγκρότησης και ανάπτυξης μέσα σε φτώχεια, χαλάσματα και κατατρεγμούς.

  Η Αυστραλία, η απέραντη αυτή χώρα, άνοιξε τότε τις πόρτες της και ζήτησε εργατικά χέρια από διάφορα μέρη του κόσμου, όπως Ιταλία, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία, Ελλάδα κ.α.

  Καραβιές Ελλήνων που ανέκαθεν είχαν στο αίμα τους την μετανάστευση την αναζήτηση και την φυγή, αποφάσισαν τότε να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή. Ανάμεσά τους και αρκετοί συγχωριανοί μας, κυρίως νέοι άπειροι και ανειδίκευτοι άνδρες και γυναίκες.

  Η Αυστραλία τους υποδέχθηκε οργανωμένα, τους έδωσε δουλειές (όχι βέβαια τις καλύτερες), έβγαζαν μεροκάματο όχι και το καλύτερο, με όλες τις δύσκολες και αρνητικές συνθήκες του μετανάστη σε μια ξένη χώρα.

  Όπως και νάχει, η χιλιοτραγουδισμένη '' κακούργα '' μετανάστευση μπορεί να θεράπευσε πληγές φτώχειας, ανεργίας και στέρησης βασικών αναγκών, άνοιξε όμως κι΄άλλες, όπως χωρισμούς οικογενειών, μανάδων από τις κόρες τους, πατεράδων από τους γιούς τους, αδελφών κ.α.

  Σήμερα υπάρχει εκεί στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ, μια πολυπληθής παροικία συγχωριανών μας, που απαρτίζεται από την δεύτερη και τρίτη γενιά και διαπρέπει στην πολιτική, στις επιστήμες, στις τέχνες, στην επιχειρηματικότητα, έχοντας σημαντικότατο ρόλο στα πράγματα αυτής της χώρας.

  Σαν φόρο τιμής και μνήμης, καταγράφουμε την πρώτη γενιά των Αετοβουναίων μεταναστών στην Αυστραλία, είναι όμως αρκετά δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο να βρούμε και να συμπεριλάβουμε και τους απογόνους τους.

  Για κάθε παράληψη, προσθήκη ή λανθασμένη καταγραφή στον παρακάτω κατάλογο, είναι επιβεβλημένες και ευπρόσδεκτες οι διορθώσεις.

ΜΝΗΜΗ 11ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1943 ΣΤΟΝ ΑΕΤΟ

 

  Η μνήμη της 11ης Σεπτεμβρίου 1943, επανήλθε στον Αετό, μέσα από μια σεμνή τελετή.  Ήταν η μαύρη ημέρα κατά την οποία οι Γερμανοί, για αντίποινα έκαψαν σχεδόν ολόκληρο το χωριό και σκότωσαν 7 Αετοβουναίους και 10 πατριώτες από τα κοντινά χωριά. Για το γεγονός έχουμε γράψει πολλά και εκτενή εδώ...https://pankarpan.blogspot.com/2020/09/blog-post.html

  Έγινε δοξολογία στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, από τον Ιερέα μας, αιδεσιμώτατο Ιωάννη Καλή. Μετά το πέρας της δοξολογίας έγινε επιμνημόσυνη δέηση για τους νεκρούς μας, από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Χρυσόστομο. Συνδιοργανωτές της σεμνής τελετής ήταν ο Δήμος Τριφυλίας, το Τοπικό Συμβούλιο, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αθηνών και ο Σύλλογος Γυναικών Αετού.

  Χαιρετισμό εκ μέρους της περιφέρειας Πελοποννήσου απηύθυνε  ο Αντιπεριφερειάρχης κος Αδαμόπουλος Αναστάσιος και εκ μέρους του Δημάρχου, που απουσίαζε λόγω κωλύματος, απηύθυνε ο Αντιδήμαρχος κος Σωτήριος Μπακούρος.

  Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε η φιλόλογος κα Δήμητρα Ανδρινοπούλου, η οποία με μεστό και περιεκτικό λόγο περιέγραψε τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 1943 και την σημασία τους για τους κατοίκους του Αετού.

  Στο μνημείο των Θυμάτων κατέθεσαν δάφνινα στεφάνια: Από την περιφέρεια Πελοποννήσου ο Αντιπεριφερειάρχης κος Αδαμόπουλος Αναστάσιος, από τον Δήμο Τριφυλίας ο Αντιδήμαρχος κος Τζανέτος Βασίλειος, από το Τοπικό Συμβούλιο ο Πρόεδρός του κος Ιωάννης Καμπούκος, από την Ελληνική Αστυνομία η Υπαστυνόμος κα Βλάχου Χαραλαμπία, από τις οικογένειες των θυμάτων ο κος Καζάντζας Θεόδωρος, από την Εθνική Αντίσταση ο κος Καραϊσκος Βασίλειος, από τον Πολιτιστικό Σύλλογο των Αθηνών ο Πρόεδρός του κος Ηλιόπουλος Ηλίας και από τον Σύλλογο Γυναικών Αετού η πρόεδρος κα Γαρδίκα Δήμητρα.

  Τίμησαν την εκδήλωση με την παρουσία τους οι Αντιδήμαρχοι Τριφυλίας κος Αθανασόπουλος Βασίλειος και η κα Παναγοπούλου Μαρία. Επίσης παραβρέθηκαν , ο πρώην Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου κος Παναγιώτης Αλευράς΄, ο πρώην Αντιδήμαρχος και πρόεδρος της κοινότητας Αετού κος Αβδάλας Ιωάννης και οι πρώην πρόεδροι της κοινότητας Αετού κ.κ. Αλεβίζος Αντώνης, Λόντος Αντώνιος και Φωτόπουλος Κώστας.

 Τελετάρχης της εκδήλωσης η κα Ευδοκία Καμπούκου.

   Μετά το πέρας της δέησης μοιράστηκαν τα απαραίτητα κόλλυβα, με διάφορα εδέσματα και αναψυκτικά από τον Σύλλογο Γυναικών και τον Δήμο Τριφυλίας. Ακολούθησε γεύμα στο Δημοτικό σχολείο, εκ μέρους του Δήμου και του Τοπικού Συμβουλίου.  
   Και του χρόνου να είμαστε καλά να παραβρεθούμε στο μνημόσυνο, με την πρέπουσα επισημότητα και συμμετοχή.