Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑ
Πάντα όταν περνάμε για κάποια βόλτα προς τον Κεφαλάρη, θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, το αξέχαστο ιστορικό εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο του Αετού. Αντικρίζουμε ένα σκηνικό σιωπηλό και έρημο που
οφείλεται στην εξωτερική και εσωτερική μεταπολεμική μετανάστευση. Ζωντανεύουν όμως οι κουρνιασμένες στη μνήμη μας φιγούρες Δασκάλων και παιδιών που άρμεξαν την γνώση σε τούτο τον χώρο.
Κρατάμε καλά φυλαγμένη στη μνήμη μας την πρώτη ημέρα που μπήκαμε σαν μαθητές της Α΄τάξης στο προαύλιο του Σχολείου μας. Πρέπει να ήταν Σεπτέμβρης του 1954. Κρατούσαμε μια πάνινη μπλε τσάντα ραμμένη απ' τις μανάδες μας, που μέσα είχε μια μαύρη πλάκα ένα κοντύλι γραφής κι' ένα τσίγκινο κύπελο για το πρωινό γάλα, που μας μοίραζαν στο σχολείο. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία, ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να βρισκόμαστε ανάμεσα σε 150 παιδιά που αριθμούσε τότε το Δημοτικό μας Σχολείο και μπροστά σε τρεις Δασκάλους, τους αείμνηστους Παπαγιαννόπουλο, Ελένη Καζάντζα και Αγλαΐα Καγιάφα.
Πρώτη μας Δασκάλα ήταν η Ελένη Καζάντζα, η "Ελενίτσα" όπως την έλεγαν οι συγχωριανοί μας. Φοβισμένα «πρωτάκια» που γεννηθήκαμε το 1948, μας υποδέχθηκε η Δασκάλα μας με ένα ζεστό χαμόγελο, μαζί με ένα τρυφερό χάδι και καραμέλες που μας μοίρασε.
Μπήκαμε στην αίθουσα κάτω από το βλέμμα των αθάνατων ηρώων του 1821, που μας κοιτούσαν μέσα από τα πολλά πορτραίτα τους τα κρεμασμένα στους τοίχους και κρατήσαμε στα χέρια μας το πρώτο αναγνωστικό.
Περιεργαζόμασταν τις εικόνες του, τα τεράστια γράμματα του αλφάβητου και όσα άλλα ήταν τυπωμένα στις χοντρές σελίδες του.
Αυτό το ίδιο αναγνωστικό το κράτησαν στα χέρια τους για 23 ολόκληρα χρόνια, όλα τα «πρωτάκια». Κυκλοφόρησε από τον οργανισμό εκδόσεως διδακτικών βιβλίων το 1955 έως το 1978. Το πρώτο αλφαβητάριο ήταν η πυξίδα των παιδιών, που στο δικό τους λευκό χαρτί της μνήμης, κατέγραφαν τις πιο πολύτιμες γνώσεις, που θα μπορούσε να τους δώσει το τότε εκπαιδευτικό σύστημα. Τότε που η πατρίδα μας, προσπαθούσε να συνέλθει από την ολοσχερή καταστροφή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, την πείνα της σκληροτράχηλης Γερμανικής κατοχής, από τις αρρώστιες, από τον ανελέητο εμφύλιο που ακολούθησε αλλά κι' από την καλπάζουσα μετανάστευση.
Ανατρέχουμε με σεβασμό, σε μνήμες αγαπημένες και σε πρόσωπα αξέχαστα και σεβάσμια, εκείνων των παλαιότερων εκπαιδευτικών, που ανάλωναν τις δυνάμεις τους, πρωί και απόγευμα έξι ημέρες την εβδομάδα, ακόμα και την Κυριακή με τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, για να μας διδάξουν πέρα από την αριθμητική, τη γραφή και την ανάγνωση και τη σωστή κοινωνική συμπεριφορά.
Οι γονείς μας πάλευαν ολημερίς με τα χώματα στα χωράφια. Που καιρός για τρυφερότητα, αγκαλιές, συμβουλές, ατομική καθαριότητα και κοινωνική συμπεριφορά. Τον ρόλο τους προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν οι
Δάσκαλοί μας, μα κυρίως η πρώτη μας Δασκάλα η "Ελενίτσα". Αυτή μας μιλούσε για καθαρά χέρια, για κομμένα νύχια, για καθαρό πρόσωπο, για καθαρά ρούχα κι' ας ήταν μπαλωμένα, και για σεβασμό στους μεγαλύτερους. Αυτά τα έκανε όχι μόνο μέσα στην τάξη μας, αλλά και στα σχολικά διαλείμματα, στους σχολικούς περιπάτους, στον Κυριακάτικο εκκλησιασμό και στις Εθνικές γιορτές.
Αναφερόμαστε τιμητικά στην πρώτη μας Δασκάλα, η οποία ίσως και λόγω εντοπιότητας θεωρούσε χρέος της να ποτίσει τις παιδικές ψυχές μας με ότι καλύτερο είχε. Αν σήμερα έχουμε την δυνατότητα να ξεδιπλώσουμε τα
πόδια μας χορεύοντας σε κάποιο γάμο ή σε κάποια εκδήλωση, σε αυτή το χρωστάμε, γιατί αυτή μας το ‘μαθε.
Αναδύεται μέσα από το σεντούκι της μνήμης μας αυτή η αξιαγάπητη πρώτη μας Δασκάλα ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, να κρατά τρυφερά τα παιδικά μας χέρια και να προσπαθεί να μας μάθει να γράφουμε σωστά την Ελληνική αλφαβήτα, τη βάση για μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου.
Ξεκινούσε με ένα κουλουράκι, για το ολοστρόγγυλο όμικρον (ο) μετά πρόσθετε και ένα μπαστουνάκι (ι), και έτοιμο το άλφα (α).
Έτσι από το άλφα έως το ωμέγα, η γεμάτη πάθος για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της, Δασκάλα μας, αφιέρωνε ακόμα και τα διαλλείματά της για την σωστή εκμάθηση και διδαχή των μαθητών της. Πέρα απ' το αναγνωστικό, δεν είχαμε άλλα βιβλία μια και έπρεπε να τα αγοράζουμε μόνοι μας με χρήματα όμως που δεν υπήρχαν. Η Δασκάλα μας όμως που ήταν καταπληκτική αφηγήτρια μας παρέδιδε τα μαθήματα, σαν παραμύθι κι' εμείς τα ρουφάγαμε σαν το σφουγγάρι. Και όλα αυτά με ένα πενιχρό μισθό πρωτοδιόριστης εκείνης της εποχής, που δύσκολα επαρκούσε ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες.
Ίσως κάποιοι θα πουν πως ήταν αυστηρή. Αυτό όμως γινόταν μόνο όταν έπρεπε και πάντα με δίκαιο τρόπο. Ας αναλογιστούμε όμως, πως αυτό ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής και ας θυμηθούμε την ταινία "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο". Σαν φόρο τιμής στην πρώτη μας Δασκάλα, αλλά και στους άλλους Δασκάλους μας, θα αναφερθούμε στη ρύση του Μ. Αλεξάνδρου προς τον Δάσκαλό του τον Αριστοτέλη. "Στους γονείς μου οφείλω τη ζωή μου (το ζείν), αλλά στους δασκάλους μου οφείλω την καλή ζωή (το ευ ζείν)".
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει την σεβάσμια μορφή της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, αλλά και των άλλων Δασκάλων μας, και ας αναπαύονται ήσυχοι ότι έπραξαν το καθήκον τους. Αποτελούν κομμάτι του ημερολογίου της ζωής
μας, γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι. Ζουν στη μνήμη και στην καρδιά όλων των μαθητών τους.
Θα είναι πάντα αξέχαστοι.
Αντώνης Αλεβίζος
Ναπολέων Γκότσης
