ΣΟΓΙΑ ΑΕΤΟΥ 14. ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ - ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ - ΓΚΟΝΟΣ

 

Ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

 

      Ο Ιερέας μας

  Στην Ελλάδα ανέκαθεν, ο παπάς του χωριού, ήταν το πλέον σημαντικό πρόσωπο, κυρίως κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας και η προσφορά του στην κοινότητα ήταν πολύτιμη και πολύπλευρη. Μέσα στις άθλιες από κάθε άποψη συνθήκες της τότε εποχής, ο παπάς ήταν ο πνευματικός αρχηγός της κοινότητας, ο μόνος ίσως που γνώριζε κάπως ανάγνωση και γραφή, γι’ αυτό και συχνά εκτελούσε χρέη δασκάλου και μόνος του λειτουργούσε σχολείο. Σήμερα οι ιερείς στην Ελλάδα είναι, στην πλειονότητά τους, μορφωμένοι, απόφοιτοι της ιερατικής σχολής και πολλοί της Θεολογικής σχολής και άλλων πανεπιστημιακών σχολών.

  Έναν τέτοιο ιερέα τον Αιδεσιμολογιότατο, Πρωτοπρεσβύτερο, πατέρα Ιωάννη Καλή, έχουμε την καλή τύχη να έχουμε στο χωριό μας τον Αετό. Ο Πατέρας Ιωάννης με βάση την ενορία του στο Μεμί, εξυπηρετεί και τον Αετό μετά την απώλεια του πρώην ιερέα μας π. Ιωάννη Κοράκη. Μέλημά του από τότε που ανάλαβε τα ιερατικά του καθήκοντα στο χωριό είναι να γίνει -όσο γίνεται- χρήσιμος στην τοπική κοινωνία.

  Ο παπάς μας είναι άνθρωπος πολυμαθής και ευγενέστατος, ήρεμος και πράος, καλόπιστος και μειλίχιος, υπομονετικός και ακούραστος, ευπροσήγορος και δημιουργικός, πανάξιος του κλήρου και της ενορίας μας, που βρίσκεται πάντα κοντά σε όλα όσα συμβαίνουν στον Αετό, όσο φυσικά μπορεί, αφού το χωριό μας δεν είναι η αποκλειστική του ενορία. Ο πατέρας Ιωάννης με πολύ καλή γνώση της ελληνικής γλώσσας και παιδείας, δίνει πάντα τη δυνατότητα της εύκολης προσέγγισης και επικοινωνίας σε όποιον το επιζητεί σε βαθμό που να κάνει τον συνομιλητή του να απολαμβάνει την συζήτηση μαζί του. Με την πρεσβυτέρα του την διδασκάλισσα Αιμιλία έχουν αποκτήσει μια υπερπολύτεκνη και ευλογημένη οικογένεια αποτελούμενη από επτά παιδιά.

  Από την στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του, ένα από τα κύρια μελήματά του ήταν η μελέτη της ιστορίας της Εκκλησίας μας, του Αγίου Δημητρίου και του Ναϊδρίου της Παναγίας. Η ανέγερση του ναού του Αγίου Δημητρίου ξεκίνησε το 1818 και ολοκληρώθηκε σε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση σύμφωνα με τα οικονομικά δεδομένα της εποχής, από τεχνίτες Λαγγαδιανούς χτίστηκε το πρώτο τμήμα του ναού, Βυζαντινού ρυθμού με τρούλο, μέχρι εκεί που τελειώνουν οι στρογγυλές κολώνες.  Το 1825 και προς τιμήν του ήρωα πλέον Δημητρίου- Αναγνώστη Γκότση (έπεσε μαχόμενος ηρωικά στο Μανιάκι, 20 του Μάη 1825) πήρε το όνομα Άγιος Δημήτριος. Επειδή το χωριό μεγάλωνε και ο Ναός δεν χωρούσε πολλούς, τον χρησιμοποιούσαν δε και σαν σχολείο αποφάσισαν να τον μεγαλώσουν (δεύτερη φάση). Έτσι μέχρι το 1853 έφτασε στη μορφή που έχει σήμερα.  Το τέμπλο έγινε την εποχή του Παπά-Κωνσταντή Γκότση. Για να γίνει έκοψαν μια πολύ μεγάλη καρυδιά από τις Αγριλιές ιδιοκτησίας του Αναστάση Γκότση και το έφτιαξαν επί τόπου. Για το σκοπό αυτό έφεραν ειδικούς τεχνίτες-σκαλιστές ξύλου από τα Γιάννενα. Όλες οι μεγάλες εικόνες του τέμπλου είναι δωρεές επωνύμων της εποχής, όπως η εικόνα του Αγίου Δημητρίου, η οποία είναι δωρεά του καταγόμενου από τον Αετό Στρατηγού του ιερού αγώνα Μήτρου Αναστασόπουλου.

  Φυσικά ο χρόνος άφησε τα σημάδια του στον Ιερό Ναό, οι Εικόνες του τέμπλου είχαν αρχίσει να φθείρονται και το ίδιο το τέμπλο να καταστρέφεται από το σαράκι. Στις παρακάτω φωτογραφίες φαίνεται ένα μέρος της φθοράς των εικόνων και του τέμπλου.

  Ο πατέρας Ιωάννης συνεπικουρούμενος από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο (Καλογεροπούλου Κωνσταντίνα, Καμπούκου-Κοράκη Ελευθερία, Κωνσταντοπούλου Παναγιώτα, Σταυροπούλου Αναστασία) και τους κατοίκους του Αετού, έκανε γρήγορες και συντονισμένες ενέργειες. Αρχίζει να επικοινωνεί με την αρχαιολογική υπηρεσία, τα αρμόδια υπουργεία και επιφανείς Έλληνες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν για την αποκατάσταση του τέμπλου και των εικόνων, επειδή το κόστος της αποκατάστασης ήταν μεγάλο. Ένα τμήμα της επιστολής προς την Εφορία Αρχαιοτήτων είναι το παρακάτω, που περιγράφει λεπτομερώς την απειλούμενη ολική καταστροφή του τέμπλου

  "Ονομάζομαι Ιωάννης Καλής, και είμαι ο εφημέριος του
Ενοριακού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αετού. Στον Ιερό Ναό αυτό που
υπηρετώ τα τελευταία χρόνια από το 2018 έχουμε καταβάλει
προσπάθειες με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο να συντηρήσουμε το
ιστορικό τέμπλο του Ιερού Ναού μας, το οποίο είναι μνημείο μοναδικό
της περιοχής μας, και από τα λίγα εναπομείναντα της περιοχής και της
πατρίδας μας. Η ιδιαιτερότητα αυτού του τέμπλου είναι ότι έχει
κατασκευαστεί αποκλειστικά και μόνο από ξύλο καρυδιάς του χωριού,
και όλες οι ανάγλυφες παραστάσεις χρυσού είναι από ξύλο και όχι από
μεταλλικό στοιχείο.
Ξυλοφάγα όμως έντομα έχουν δημιουργήσει πολύ μεγάλο
πρόβλημα, και παρά τις απεντομώσεις που έχουν κάνει ιδιωτικές
εταιρείες, το πρόβλημα παραμένει, και μάλιστα στα κατώτερα σημεία,
και μόνο που ακουμπάει κανείς το ξύλινο τέμπλο, δημιουργούνται οπές."

  Στην έκκληση του Ιερέα μας, ανταποκρίθηκε πάραυτα η αείμνηστη πλέον συγχωριανή μας Παναγιώτα Θεοδωροπούλου Φελλαχίδου (Κόρη του Μήτρου Χάρδα), η οποία προσφέρθηκε να καλύψει το κόστος συντήρησης και αποκατάστασης του τέμπλου της Εκκλησίας μας . Το αποτέλεσμα ήταν να αποκατασταθεί το τέμπλο σε λιγότερο από ένα χρόνο από ειδικευμένους συντηρητές με την επιμέλεια του Ιερέα μας και του εκκλησιαστικού μας συμβουλίου. Μετά το θάνατο της Παναγιώτας την προσφορά της συνέχισαν με χαρά και συνεχή παρουσία τα παιδιά της Μαρία και Νικόλαος.

  Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο έστειλε ευχαριστήρια επιστολή προς τα παιδιά της εκλιπούσας δωρήτριας, Νικόλαο και Μαρία, η οποία δημοσιεύθηκε στην ΦΩΝΗ του ΑΕΤΟΥ αριθμός φύλλου 148/2024.

  Θέλουμε κι' εμείς να αναφερθούμε τιμητικά στη ευαισθησία, στην γενναιοδωρία,  και στη μνήμη της αείμνηστης συγχωριανής μας Παναγιώτας Θεοδωροπούλου που παρ' ότι ζούσε στη Θεσσαλονίκη, ευεργέτησε το χωριό των προγόνων της και τον ιστορικό Ναό του Αγίου Δημητρίου με ένα αξιόλογο ποσό για ένα τόσο σημαντικό σκοπό. Η τοπική μας κοινωνία θα την θυμάται και θα την ευγνωμονεί.

  Ακολουθούν κάποιες φωτογραφίες που δείχνουν την αποκατάσταση του Τέμπλου και των εικόνων. Σε κάποιες που είναι διπλές μπορεί κάποιος να συγκρίνει την προτέρα κατάσταση και την μετέπειτα, μετά από τις εργασίες που έγιναν.

  Πατέρα Ιωάννη σε ευχαριστούμε για ότι κάνεις για τους κατοίκους του Αετού, ο Θεός να σε έχει πάντα καλά με την οικογένειά σου. Είμαστε τυχεροί που είσαι ο Πνευματικός Καθοδηγητής μας.

 

 

 

 

ΣΟΓΙΑ ΑΕΤΟΥ 13 - ΝΤΕΜΙΡΗΣ - ΤΖΑΜΟΥΡΑΝΗΣ - ΧΟΝΔΡΟΣ

 

ΣΟΓΙΑ ΑΕΤΟΥ 12 - ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ - ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

   Συνεχίζουμε στα σόγια του Αετού με τους Ηλιοπουλαίους και τους Μπαλογιανναίους.

  Παρατηρήσεις: 1. Ο Ηλίας Σωτηρόπουλος που αναγρόφεται στους εκλογικούς καταλόγους του 1865, ως πατέρας του Παναγιώτη Ηλιόπουλου πρέπει να έχει καταγωγή από την Σαρακηνάδα. Οι Σωτηρόπουλοι κυριαρχούσαν σαν επώνυμο στο χωριό αυτό στον τότε Δήμο Τριπύλης.

  2. Ο Ιωάννης Μπαλογιάννης αναφέρεται για πρώτη φορά το 1828 με το επώνυμο Μπαλογιαννόπουλος, το οποίο στους απογόνους έγινε Μπαλογιάννης.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΕΤΟΥ

   Από τότε που δημιουργήθηκε ο Σύλλογος των Γυναικών του Αετού, έχει αναπτύξει μια σπουδαία δραστηριότητα στα πολιτιστικά δρώμενα του χωριού μας, στις διάφορες εκδηλώσεις, στον καλλωπισμό του χωριού μας και φυσικά στην προώθηση των τοπικών αγροτικών προϊόντων. 

  Στα μέσα Οκτωβρίου που βρισκόμουν στον Αετό, περνώντας από το Δημοτικό Σχολείο, είδα φώτα και μπήκα. Οι γυναίκες εκεί, επί τω έργω. Ετοιμάζουν τα ημερολόγια του 2025 και φυσικά το ταλέντο τους και την καλαισθησία τους θα τα δείτε παρακάτω στις Φωτογραφίες. Το κακό είναι ότι τις έβαλα να μιλήσουν σε βίντεο χωρίς να πατήσω το play. Κορίτσια απολογούμαι και σας ζητώ συγνώμη.

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ: ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑ

           

  Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑ
  Πάντα όταν περνάμε για κάποια βόλτα προς τον Κεφαλάρη, θα συναντήσουμε στο δρόμο μας, το αξέχαστο ιστορικό εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο του Αετού. Αντικρίζουμε ένα σκηνικό σιωπηλό και έρημο που
οφείλεται στην εξωτερική και εσωτερική μεταπολεμική μετανάστευση. Ζωντανεύουν όμως οι κουρνιασμένες στη μνήμη μας φιγούρες Δασκάλων και παιδιών που άρμεξαν την γνώση σε τούτο τον χώρο.  

  Κρατάμε καλά φυλαγμένη στη μνήμη μας την πρώτη ημέρα που μπήκαμε σαν μαθητές της Α΄τάξης στο προαύλιο του Σχολείου μας. Πρέπει να ήταν Σεπτέμβρης του 1954. Κρατούσαμε μια πάνινη μπλε τσάντα ραμμένη απ' τις μανάδες μας, που μέσα είχε μια μαύρη πλάκα ένα κοντύλι γραφής κι' ένα τσίγκινο κύπελο για το πρωινό γάλα, που μας μοίραζαν στο σχολείο. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία, ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία να βρισκόμαστε ανάμεσα σε 150 παιδιά που αριθμούσε τότε το Δημοτικό μας Σχολείο και μπροστά σε τρεις Δασκάλους, τους αείμνηστους Παπαγιαννόπουλο, Ελένη Καζάντζα και Αγλαΐα Καγιάφα.  

  Πρώτη μας Δασκάλα ήταν η Ελένη Καζάντζα, η "Ελενίτσα" όπως την έλεγαν οι συγχωριανοί μας. Φοβισμένα «πρωτάκια» που γεννηθήκαμε το 1948, μας υποδέχθηκε η Δασκάλα μας με ένα ζεστό χαμόγελο, μαζί με ένα τρυφερό χάδι και καραμέλες που μας μοίρασε.

Μπήκαμε στην αίθουσα κάτω από το βλέμμα των αθάνατων ηρώων του 1821, που μας κοιτούσαν μέσα από τα πολλά πορτραίτα τους τα κρεμασμένα στους τοίχους και κρατήσαμε στα χέρια μας το πρώτο αναγνωστικό.

 

 

 

 

   Περιεργαζόμασταν τις εικόνες του, τα τεράστια γράμματα του αλφάβητου και όσα άλλα ήταν τυπωμένα στις χοντρές σελίδες του.

  Αυτό το ίδιο αναγνωστικό το κράτησαν στα χέρια τους για 23 ολόκληρα χρόνια, όλα τα «πρωτάκια». Κυκλοφόρησε από τον οργανισμό εκδόσεως διδακτικών βιβλίων το 1955 έως το 1978. Το πρώτο αλφαβητάριο ήταν η πυξίδα των παιδιών, που στο δικό τους λευκό χαρτί της μνήμης, κατέγραφαν τις πιο πολύτιμες γνώσεις, που θα μπορούσε να τους δώσει το τότε εκπαιδευτικό σύστημα. Τότε που η πατρίδα μας, προσπαθούσε να συνέλθει από την ολοσχερή καταστροφή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, την πείνα της σκληροτράχηλης Γερμανικής κατοχής, από τις αρρώστιες, από τον ανελέητο εμφύλιο που ακολούθησε αλλά κι' από την καλπάζουσα μετανάστευση.  

  Ανατρέχουμε με σεβασμό, σε μνήμες αγαπημένες και σε πρόσωπα αξέχαστα και σεβάσμια, εκείνων των παλαιότερων εκπαιδευτικών, που ανάλωναν τις δυνάμεις τους, πρωί και απόγευμα έξι ημέρες την εβδομάδα, ακόμα και την Κυριακή με τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, για να μας διδάξουν πέρα από την αριθμητική, τη γραφή και την ανάγνωση και τη σωστή κοινωνική συμπεριφορά.  

  Οι γονείς μας πάλευαν ολημερίς με τα χώματα στα χωράφια. Που καιρός για τρυφερότητα, αγκαλιές, συμβουλές, ατομική καθαριότητα και κοινωνική συμπεριφορά. Τον ρόλο τους προσπαθούσαν να υποκαταστήσουν οι
Δάσκαλοί μας, μα κυρίως η πρώτη μας Δασκάλα η "Ελενίτσα". Αυτή μας μιλούσε για καθαρά χέρια, για κομμένα νύχια, για καθαρό πρόσωπο, για καθαρά ρούχα κι' ας ήταν μπαλωμένα, και για σεβασμό στους μεγαλύτερους. Αυτά τα έκανε όχι μόνο μέσα στην τάξη μας, αλλά και στα σχολικά διαλείμματα, στους σχολικούς περιπάτους, στον Κυριακάτικο εκκλησιασμό και στις Εθνικές γιορτές.  

  Αναφερόμαστε τιμητικά στην πρώτη μας Δασκάλα, η οποία ίσως και λόγω εντοπιότητας θεωρούσε χρέος της να ποτίσει τις παιδικές ψυχές μας με ότι καλύτερο είχε. Αν σήμερα έχουμε την δυνατότητα να ξεδιπλώσουμε τα
πόδια μας χορεύοντας σε κάποιο γάμο ή σε κάποια εκδήλωση, σε αυτή το χρωστάμε, γιατί αυτή μας το ‘μαθε.  

  Αναδύεται μέσα από το σεντούκι της μνήμης μας αυτή η αξιαγάπητη πρώτη μας Δασκάλα ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, να κρατά τρυφερά τα παιδικά μας χέρια και να προσπαθεί να μας μάθει να γράφουμε σωστά την Ελληνική αλφαβήτα, τη βάση για μια από τις αρχαιότερες και πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου.
Ξεκινούσε με ένα κουλουράκι, για το ολοστρόγγυλο όμικρον (ο) μετά πρόσθετε και ένα μπαστουνάκι (ι), και έτοιμο το άλφα (α).  

  Έτσι από το άλφα έως το ωμέγα, η γεμάτη πάθος για να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις της, Δασκάλα μας, αφιέρωνε ακόμα και τα διαλλείματά της για την σωστή εκμάθηση και διδαχή των μαθητών της. Πέρα απ' το αναγνωστικό, δεν είχαμε άλλα βιβλία μια και έπρεπε να τα αγοράζουμε μόνοι μας με χρήματα όμως που δεν υπήρχαν. Η Δασκάλα μας όμως που ήταν καταπληκτική αφηγήτρια μας παρέδιδε τα μαθήματα, σαν παραμύθι κι' εμείς τα ρουφάγαμε σαν το σφουγγάρι. Και όλα αυτά με ένα πενιχρό μισθό πρωτοδιόριστης εκείνης της εποχής, που δύσκολα επαρκούσε ακόμα και για στοιχειώδεις ανάγκες.  

  Ίσως κάποιοι θα πουν πως ήταν αυστηρή. Αυτό όμως γινόταν μόνο όταν έπρεπε και πάντα με δίκαιο τρόπο. Ας αναλογιστούμε όμως, πως αυτό ήταν το εκπαιδευτικό σύστημα της εποχής και ας θυμηθούμε την ταινία "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο". Σαν φόρο τιμής στην πρώτη μας Δασκάλα, αλλά και στους άλλους Δασκάλους μας, θα αναφερθούμε στη ρύση του Μ. Αλεξάνδρου προς τον Δάσκαλό του τον Αριστοτέλη. "Στους γονείς μου οφείλω τη ζωή μου (το ζείν), αλλά στους δασκάλους μου οφείλω την καλή ζωή (το ευ ζείν)".

  Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει την σεβάσμια μορφή της ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑ, αλλά και των άλλων Δασκάλων μας, και ας αναπαύονται ήσυχοι ότι έπραξαν το καθήκον τους. Αποτελούν κομμάτι του ημερολογίου της ζωής
μας, γραμμένο με ανεξίτηλο μελάνι. Ζουν στη μνήμη και στην καρδιά όλων των μαθητών τους.
Θα είναι πάντα αξέχαστοι.

Αντώνης Αλεβίζος

Ναπολέων Γκότσης