Ο ξαφνικός
θάνατός του, γέμισε πόνο και θλίψη τη συζυγό του, τα παιδιά του, τα εγγόνια
του, τα αδέλφια του και τις οικογένειές των, την κοινωνία των συγχωριανών μας στην
Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και σέ όσους τον γνώριζαν απ’ την ευρύτερη
περιοχή μας.
Η κηδεία
του έγινε στις 23-6-2018 στον Αετό, όπου παραβρέθηκε πλήθος κόσμου και τον
συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία.
Ήταν στις
αρχές η στα μέσα της δεκαετίας του 1960, εποχή της εφηβείας της δικής μου
γεννιάς. Σκοτεινή και συνεφιασμένη εκείνη η εποχή. Καταπιεστική και ασφυκτική
κυρίως για την νεολαία.
Τότε
επέστρεψε στο χωριό μας απ’ την Αθήνα ο Πάνος. Ένα νέο και όμορφο παλικάρι, που
άνοιξε ένα μπακάλικο, που έφερε στο χωριό το πρώτο αυτοκίνητο τον περίφημο
‘’κούκλο’’.
Έφερε όμως
μαζί του και μια αύρα, ένα άλλο φρέσκο αέρα, προσεγγίζοντας και δίνοντας
σημασία στη νεολαία. Μας καλομιλούσε, μας κέρναγε, μας φόρτωνε στον ‘’κούκλο’’παρά
την απαγόρευση του χωροφύλακα, όταν αραδίζαμε με τά πόδια για το Γυμνάσιο.
Μετά
παντρεύτηκε τη Λούλα το ξανθό κορίτσι της τότε οικοκυρικής σχολής με την οποία
απέκτησε πέντε παιδιά. Τον Γιάννη, τον Σάκη, τη Σοφία, τον Σωτήρη, και τον
Μήτσο.
Μαχητής της
ζωής, άξιος και προκομένος άνθρωπος, κοινωνικός, συμπαραστάτης και παρών στις
χαρές και στις λύπες των συγχωριανών μας, μπροστάρης σε όλες τις εκδηλώσεις και
στα δρώμενα του χωριού μας.
Ασχολήθηκε
με τα κοινά. Διετέλεσε οχτώ χρόνια Πρόεδρος της Κοινότητας και πρωτοστάτησε σε
έργα που αναμόρφωσαν το χωριό μας.
Αναμφισβήτητα
ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα της μικρής μας κοινωνίας και της ευρύτερης
περιοχής. Άνθρωπος που πότε έλεγες ότι μοιάζει με φουρτουνιασμένο ποτάμι, και
πότε με γαληνεμένη θάλασσα, με μελωμένη άνοιξη. Έτσι κάπως ο Θεός τον έπλασε.
Έζησε πολλά
. Πάλεψε σκληρά στη ζωή του. Δημιούργησε, χάρηκε,
γέλασε,
πάντρεψε παιδιά απέχτησε εγγόνια, τραγούδησε, γλέντησε,αλλά το χειρότερο έκλαψε
πάνω απ’ το φρέσκο μνήμα του παιδιού του.
Τα τελευταία
χρόνια μετά τον θάνατο του Σάκη, έβλεπες στο πρόσωπό του, πότε ένα γλυκό
παράπονο, και πότε μια λεβέντικη και υπομονετική θλίψη, που τον οδηγούσαν σε
μοναχικούς δρόμους, σε μοναχικούς τόπους, για να βιώνει και να ζυγιάζει μόνος
τον πόνο του και τον καημό του.
Τον
μοναχικό δρόμο πήρε και εκείνη την ημέρα του θανάτου του για να βρεθεί στα
καταράχια. Εκεί τον ξεμονάχιασε ο χάρος. Πάλεψαν και νικήθηκε. Από εκεί
φτερούγισε στους ουρανούς για να ανταμώσει τον Σάκη του.
Έφυγε
λεύτερος και όρθιος. Αρνήθηκε να παραδώσει ψυχή σκλαβωμένη κι΄ανήμπορη, γιατί
ήταν περήφανος άνθρωπος και δεν φοβόταν τον θάνατο.
Καλό
ταξίδι. Θα σε θυμόμαστε Μπάρμπα.
Ναπ. Υ.Γ Το μεράκι και ο θαυμασμός του Παναγιώτη προς το ωραίο θα το δούμε στις παρακάτω φωτογραφίες. Τελευταία είχε αναλάβει προσωπικά την ανάδειξη της <<βρύσης του Κιόση>> με καθημερινή παρουσία έχοντας αναλάβει όλα τα έξοδα για ένα έργο που είχε βαλτώσει. Φυσικά το υπαίθριο ελαιοτριβείο στη ράχη στα Αλώνια έχει γίνει ένα από τα αξιοθέατα του Αετού.
